Zoals vermeld in een eerder verslag, woon ik nu in Alès, iets ten noorden van Nîmes en anderhalf uur rijden van Montpellier en Avignon vandaan. Inmiddels ruim negen maanden, eenzelfde periode als de gemiddelde duur van een zwangerschap. Dus ligt het voor de hand om te beschouwen welke vrucht(en) deze periode al dan niet heeft afgeworpen. Plus het antwoord op de vraag hoe de winter door te komen in een kleine woning waarin ik nog niet eerder kou en sneeuw heb mogen meemaken.
De woning maakt deel uit van een vrijstaand blok met vier verdiepingen en is gelegen op de begane grond. De weinige vensters zijn gericht naar het oosten, zodat 's morgens de ochtendzon - wanneer die schijnt - mij verwelkomt op een nieuw aangebroken dag. Het gebouw zelf is strak uitgevoerd, zonder opsmuk en de voornaamste kleuren aan de buitenzijde zijn grijs, gebroken wit en een soort roze, hetgeen iets Barbie achtigs met zich meebrengt. Het dak is plat, dus mag het geheel met gerust hart een flat heten. Links en rechts staan soortgelijke gebouwen, een iets groter en een iets kleiner gebouw. Tezamen geeft dat enigszins het gevoel van een buurt. Aan de noordelijke rand van de stad, wanneer je vergeet te remmen, verlaat je onbedoeld Alès. Omdat de rivier de "Gardon", met weliswaar een erg lage waterstand, voor de deur stroomt, is er een aanzienlijk lege ruimte tot aan de overkant, waar zich een enorme recycle installatie van de overheid bevindt en een atletiek park, waardoor je soms - afhankelijk van de windrichting - megafoon geluiden meekrijgt indien er wedstrijden worden gehouden. Tot mijn vreugde is er pal voor de deur meestal parkeerruimte beschikbaar, iets wat ik niet meer gewend was sinds mijn verblijf in het stadskasteel in Anduze. Daar moest ik een eindje lopen om de dichtstbijzijnde parkeerplaats te bereiken en de nagenoeg dagelijkse boodschappen deed ik daar op de fiets. Een solide Italiaans vehikel met een krat voorop om spullen te vervoeren. Nu ben ik eerder en sneller geneigd om met de auto boodschappen te halen in een verderop gelegen supermarkt, die gek genoeg "Casino" heet. Alhoewel ik niet gok ga ik dus zeer regelmatig naar het casino. Tussen Anduze en Alès paste ik op een huis in een dorp op 15 kilometer afstand en daar moest je wel met de auto op pad om benodigdheden te bemachtigen.
Het hele complex herbergt sociale huurwoningen, in Frankrijk "HLM" genaamd (Habitation à Loyer Modéré), vandaar de simpele en strakke architectuur. Tot mijn verbazing is er wel een conciërge. Een alleraardigste man, met wie ik allereerst kennismaakte om de aangeboden woning te bezichtigen. Hij reinigt enkele malen per week het trappenhuis en entreegebied, vervangt kapotte lampen in de gemeenschappelijke ruimtes, ruimt verwaaide papiertjes op buiten en bemiddelt wanneer een reparatie in een woning dient te worden gedaan.
Tot op heden ken ik mijn medebewoners slechts van begroetingen bij de entree, door geluiden die de buitenlucht bereiken en door observaties vanachter mijn raam. Zo zie ik geregeld gesluierde vrouwen van middelbare leeftijd, mannen van verschillende leeftijden en mogelijk ook geboorteland, jonge mannen die wellicht een stel zijn, een verwaarloosde oudere dame met een suffe, zwarte hond, een man in trainingspak met een eveneens zwarte hond die enorm aan de lijn trekt en een dame op leeftijd met een zwaar brilmontuur, een zware stem en ook een zware fiets waarop ze regelmatig vertrekt, beladen met allerlei tassen. De laatstgenoemde persoon maakte mij in nogal veel en heftige bewoordingen midden in de zomer duidelijk dat die benedenwoningen in de winter niet warm te krijgen waren. Ze kwam een keer veel te laat binnenwaaien (in de herfst) op een buurtbijeenkomst over de toekomst van de wijk en lulde zonder op of om te kijken dwars door iedereen heen. Beleefd doch dringend probeerde iedere aanwezige haar weer naar buiten te kijken, toen werd ze rustiger. Uiteraard probeer ik op enige afstand van haar te blijven, niet wetende hoe haar geestestoestand er voor staat.
Een kleine, lenige man met een gesluierde vrouw aan zijn zijde komt en gaat met een tweedeurs zwarte Mercedes, die geblindeerde ramen en een Engels kenteken heeft. Hij begroet mij altijd vriendelijk en ik heb geen idee wat hem in het dagelijkse leven bezighoudt. Misschien moet ik tot eind mei geduld hebben. Dan is de "Ramadan" afgelopen en kan ik wellicht vanwege de "Idul Fitri" festiviteiten kennis maken met meerdere bewoners die boven mijn hoofd en opzij van mijn woning bivakkeren. Midden in de winter had ik de kleine hond - een Chihuahua - van mijn dochter te logeren. Zij vierde kerstmis in Parijs en het was te ingewikkeld om het beestje mee te nemen. Aldus deed ik minstens twee maal daags een ronde rond het gebouw om het beestje zijn behoefte te laten doen en uitgebreid te laten snuffelen naar sporen van andere honden. Wanneer ik dan de woning van de verwaarloosde oudere dame met die suffe, zwarte hond passeerde, klonk er oorverdovend geblaf. Die hond zag of rook uit de verte kennelijk dat ik daar liep met die kleine soortgenoot. Dat blaffen was verdraagbaar, maar niet voor die vrouw. Zij schreeuwde en blafte er overheen met de bedoeling haar eigen hond tot kalmte te manen. Arm beest. Die kleine van mijn dochter trok zich er niets van aan en deed wat ie wilde doen.
Wat betreft de verwarming was het inderdaad afzien. Daar had die vrouw met zwaar brilmontuur wel gelijk. Ik had de centrale verwarming - een groot woord met anderhalve radiator - de hele dag aan, de thermostaat op 20 graden gezet en desondanks werd het niet warmer dan 18 graden. De winter daarvoor in het oppas huis in het dorp had ik dezelfde ervaring en ik was niet gelukkig wederom in een voor mij te koud huis te zitten. Er zat niets anders op dan de conciërge hierover raadplegen. Die regelde een afspraak met een monteur. Die kwam, controleerde alles en voerde de temperatuur in de verwarmingsketel op. Dat hielp, nu kon ik eindelijk - zij het na een aantal uren - de 21 graden halen. En twee dikke, warme vesten die ik vorige winter van vrienden uit Nederland toegezonden had gekregen, die gebruik ik nog steeds dankbaar. Sneeuw en ijs zijn er niet gekomen, heel zelden vroor het 's nachts een beetje. De opwarming van de aarde lijkt meer en meer zichtbaar te worden.
Zo ging ik na in welke jaren er nog sprake was geweest van een elfstedentocht in Nederland. De laatste was in 1997, het geboortejaar van mijn dochter en gelukkig was er ook een in mijn geboortejaar, 1954. Maar nu is het lijdzaam afwachten of er "überhaupt" nog een gaat komen. Die laatste tocht had ik opgenomen op videoband. Voor je weet maar nooit. Wellicht was dat een vooruitziende blik. Helaas heeft het langdurig verblijf in Indonesië alle videobanden aangetast met schimmel en zijn ze stuk voor stuk onbruikbaar geworden. Eentje had ik geprobeerd te redden door met veel geduld de cassette te openen en met een pen de vastgekleefde magneetband van links naar rechts te spoelen en weer van rechts naar links. Dat was de video met "Dinner For One", een Duitse traditie om die vertoning ieder jaar op rij met oud en nieuw te bekijken en ik deed die reparatie voor een Duitse conservatrice (!) die op Bali woonde en zij verlangde ernaar die film nog eens te zien. Alhoewel de band flink beschadigd was, lukte het om ongeveer ruim de helft van het beeld te zien en het geluid deed het ook nog. Vandaag de dag kun je gelukkig al dit materiaal on line vinden, dat compenseert het verlies van dat video archief en gelukkig zijn de meeste opnamen, die ik heb gemaakt met camera op mini DV tape van Sony, nog afspeelbaar. Tot vreugde van mijn dochter, want zij is vaak de hoofdpersoon in die opnamen tijdens het opgroeien in Bali waar we toen woonden.
Over Bali gesproken, de villa - die inmiddels meer op een aanstaande ruïne gaat lijken - is nog steeds niet verkocht of overgenomen door mijn ex en haar familie. Ik wacht nu al schandalig lang door toezeggingen die jaren geleden werden gedaan. Wat dat betreft zou het zomaar kunnen dat ik langer dan voorzien in de huidige kleine woning dien te verblijven. Op zich lukt dat wel, zeker nu ik mijn projector heb geïnstalleerd om vanuit bed op groot scherm films te kijken voor het slapen gaan. Het meest van alles mis ik een atelier om groot en ruig te kunnen werken. Een plek waar ik chaos kan creëren en dan de deur achter mij kan dichttrekken. Nu moet ik mij behelpen op een formaat van 30 bij 40 centimeter en is de woonkamer, annex slaapkamer mijn atelier. Verre van ideaal en daarom hoop ik dat er kans is op verandering.
Eerst maar eens proberen de buren te leren kennen, vooruit te kijken naar het naderende voorjaar, goede films in het theater in deze stad te gaan zien, mijn bejaarde moeder in Nederland te bezoeken en wie weet een aardige partner te vinden met wie ik lief en leed zou kunnen delen. Zelfs met een kleine woning moet dat allemaal kunnen lukken.
