Gedicht

Ik moest ineens
aan dit gedicht denken.
De deur staat
wagenwijd open.
Er is niks gedicht.
Iedereen kan zo
naar binnen lopen.

Meppel in Frankrijk

Soms helpt een vergelijking voor het accepteren van nieuwe omstandigheden, in mijn geval de nieuwe woonplek, Alès in de Cevennen sinds 1 mei 2019.
Geboren in Den Bosch, verhuisd naar Arnhem tijdens het opgroeien, toen Meppel (mijn vader kreeg ander werk) voor vervolgstudie en daarna voor werk en andere studies naar Amsterdam. Tot zover Nederland. Van Amsterdam verhuisd naar Bali, een onderbreking in Perpignan in Frankrijk, terug naar Amsterdam voor een paar jaar, toen weer Bali en van daar naar Frankrijk, het werd Anduze, niet ver van Alès vandaan. Anduze heeft iets van 3500 inwoners en voor allerlei zaken (ziekenhuis, witgoed, auto onderdelen en treinverbinding) was je op Alès aangewezen, een stad met iets minder dan 40.000 inwoners, zeg het tienvoudige van Anduze.
   Ik ging meestal met tegenzin naar Alès, zoals ik ook met weinig plezier ooit in Meppel heb gewoond, een tamelijk nietszeggende plaats op de grens tussen Drenthe en Overijssel. Dat kwam in Alès door de vele woonkazernes, de rivier de Gardon die de stad in tweeën splijt met betonnen zijmuren en die ook nog een lage waterstand heeft, een beschadigd centrum, restanten van de mijnbouw die er ooit floreerde en een enorme concentratie van grote bedrijven aan de randen van de stad, met name aan de oostzijde. Zoals mega supermarkten, auto garages, bouwmarkten en kantoorgebouwen. Bereikbaar na het nemen van een ontelbaar aantal rotondes die meestal fraai gedecoreerd zijn, dat dan weer wel. En meestal kon je vinden wat je zocht in een bepaalde winkel.

   Laat nou uitgerekend in deze stad een woning aan mij worden toegewezen via de franse overheid. Ja gezegd, omdat ik op dat moment geen alternatieve keuzes had en de huursom was zeer schappelijk. En gelukkig niet een appartement in een van die woonkazernes (waarvan ze nu een deel aan het afbreken zijn trouwens), maar begane grond in een woonblok met 3 etages.
   En, vergeleken met de beperkingen in Meppel, is Alès toch niet zo slecht om te wonen. Zuidelijk, dus veel zonneschijn en een gegarandeerd warme zomer. Er is een theater, een moderne bioscoop, een Nederlandse cardioloog in een moderne kliniek, er zijn terrassen in het centrum, in de zomer verschijnt er een heus strand aan de rivier met horeca en parasols. En van waar ik woon, aan de noord-west kant (net binnen de stadsgrens), kun je per auto binnen 7 minuten een plek aan een riviertje bereiken om te zwemmen. Volgens een web site van de overheid, waar de kwaliteit van zwemwater in het hele land wordt gevolgd, is het een uitstekende plek om te zwemmen. Al een paar keer gedaan dus.
   Nu zien hoe ik in Alès de winter doorkom. Het kleine appartement voelt toch een beetje als een caravan zonder wielen (heeft ook voordelen). En de radiatoren (slechts 2 stuks) zijn overduidelijk uit de vorige eeuw, evenals de verwarmingsketel die ze aanstuurt. Hopelijk gaat het niet vriezen!