VJ

Veejay mag ook volgens het van Dale woordenboek, kortweg zeg en schrijf je echter VJ en voluit Video Jockey, de visuele ondersteuning van een DJ oftewel diskjockey. VJ was voor mij tot acht jaar geleden een nogal onbekend begrip. Totdat mijn vrouw - inmiddels mijn ex - in 2006 op het eiland Bali in Indonesië posters zag hangen met de aankondiging dat DJ Tiësto zou komen optreden in een club aan het strand. Ik kende nauwelijks zijn muziek, maar het leek mij een leuk plan om zijn optreden eens mee te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Zij regelde via tweeling broers - de verkopers in kwestie - kaartjes voor iets van tien personen en we informeerden of Tiësto - die eigenlijk Tijs Verwest heet - misschien belangstelling had voor een video registratie van zijn optreden. Die zouden wij kunnen verzorgen met een bevriende cameraman op het eiland. Zo kwamen wij in contact met de Engelse manager aldaar en die stelde voor om te praten met de VJ die voor Tiësto werkte en hem begeleidde tijdens zijn tournee door Azië. Chris heette die VJ, hij kwam uit Chicago  en bij de eerste kennismaking klikte het meteen tussen ons, beeldmakers onder elkaar. Dus bezocht hij mijn atelier, pompte zijn hard disc vol met beeld dat ik en de cameraman samen hadden gemaakt en we onderzochten mogelijke samenwerking. Tevens vroeg hij mij om tijdens het optreden van Tiësto achter de schermen (letterlijk en figuurlijk) te komen en zo kwam het dat ik voor het eerst aan de knoppen zat om het beeld tijdens dat optreden te genereren en te manipuleren. Van dansen kwam in mijn geval niet veel terecht die nacht, ik probeerde mij de techniek eigen te maken en dat ging redelijk snel. Mijn ex leefde zich uit met familie en vrienden op de dansvloer, we hadden ieder een heel verschillende indruk van die nacht. Maar indrukwekkend was het voor allen. Je maakt niet vaak van dichtbij mee dat iets van 4000 man in een kleine club uit hun dak gaan, voor zover er een dak is in de tropen.
   En zo vroeg VJ Chris of wij een paar dagen later eveneens het optreden van Tiësto in Jakarta wilden meemaken, daar werden 30.000 mensen verwacht. Dat klonk aanlokkelijk, vliegtickets geboekt en een paar dagen later stond ik samen met hem wederom achter de knoppen. In een stellage midden op een uitgestrekt grasveld aan de kust en met zeven enorme projectieschermen achter de DJ die ver weg als klein mannetje te zien was. Een grandioos spektakel was het tot vroeg in de ochtend. De menigte danste uitzinnig en de nachtelijke uren vlogen om. Vervolgens werden we uitgenodigd voor de after party in het centrum van Jakarta, die duurde tot iets van tien uur die morgen. Een maf gevoel wanneer je dan naar buiten gaat en je beweegt - op weg naar huis - tussen allemaal wakkere mensen. Maar met een bijzondere ervaring achter de rug. Weliswaar met een flinke slok op en nog na-suizende oren, maar daar maal je dan niet om.
   Mijn interesse was gewekt voor het maken van beeld op die elektronische manier. Het had iets magisch, tijdens het optreden sta je live te schilderen en dan is het weer weg, in tegenstelling tot schilderen met verf op een doek. En dan ook nog met die prikkelende muziek. Door die ontdekking begon ik uiteenlopende video's te maken. Bewegende schilderijen, animaties, close-ups van draaiend materiaal, afijn, van alles waar je een stevige beat onder kunt zetten. Erg leuk om te doen en tegelijkertijd kwamen er uitnodigingen om op het eiland 's nachts VJ-werk te gaan laten zien. Voorzien van een aantal DVD-spelers, kleine monitoren, een beeldmixer en een redelijke kwaliteit projector heb ik verschillende nachten een DJ en de dansende mensen van beeld voorzien. Met een zekere toewijding stortte ik mij op het mixen en live schilderen, het karakter van de dansmuziek volgend. Al doende merkte ik niet eens hoe de uren omvlogen en eer ik het wist was het ochtend en weer tijd om naar huis te gaan. Mijn ex vond het maar niks dat ik ineens enthousiast was geraakt om zo een aantal nachten door te brengen. Drank, harde muziek, hossende mensen, sexy danseressen, zij vond het iets te veel van het goede. Vergetend dat zij zelf de aanstichter was, zonder haar was ik nooit en te nimmer op het idee gekomen als VJ actief te worden.
   De laatste keer dat ik heb opgetreden was in Manilla, de Filipijnse hoofdstad. VJ Chris ging trouwen en ik was een van de genodigden bij de plechtigheid en het feest dat daar op volgde. Tiësto was er ook, maar niet om te draaien. Althans niet die avond. Ik ontmoette onder andere een aardige Nederlander, die stroopwafels en worsten verkocht in de hoofdstad. Na het feest en het feesten vertrok ik een paar dagen naar Japan en hij vroeg mij met klem op de terugreis bij hem en zijn gezin te komen logeren. We zouden dan ook gezamenlijk naar een sjieke discotheek gaan om een optreden van Tiësto en Chris mee te maken. Dat lukte en die avond kreeg ik de kans om met Chris aan mijn zijde bij verschillende DJ's het beeld te verzorgen, ik had gelukkig verschillende DVD's met eigen werk meegenomen. Zelf zie je niet heel goed hoe het bewegende beeld en het effect overkomen vanwege de kleine monitoren waar je zelf op kijkt, maar de stroopwafelbakker verzekerde mij dat het fantastisch was. Hij was onder de indruk dat ik op mijn leeftijd in staat was om zo een grote ruimte met dansende mensen van aantrekkelijk en dynamisch beeld te voorzien. Leuk om te horen, het was uiteindelijk een bijzondere tentoonstelling die vervliegt, waarbij je allerlei werk laat zien, maar niets verkoopt of concreet achterlaat. Slechts herinneringen en gelukkig vervagen die niet. Zowel voor de maker als de toeschouwer. Ik was VJ op en VJ af, want momenteel richt ik mij weer voornamelijk op schilderen met verf en kwast.