Door de dominerende duisternis werd het interieur van het huis met grote regelmaat blauw verlicht door enorme bliksemschichten. Aslof er heel dichtbij een uitgebreide fotosessie plaatsvond. Omdat ik niet veel kon doen binnenshuis ging ik buiten onder een afdak de blikseminslagen rondom de villa bekijken en tellen hoeveel seconden en dus hoever de inslagen van het huis verwijderd waren. Niet ver in veel gevallen, driehonderd meter tot drie kilometer afstand en de grond dreunde onder mijn voeten. De contouren van het landschap werden bijna onophoudelijk uitgelicht en de ontladingen in het wolkendek waren duidelijk zichtbaar. Fascinerend en beangstigend tegelijkertijd.
Na een uur had ik het schouwspel wel gezien en begon het bovendien nog harder te regenen, een gigantische douche die aan stond, zo klonk die bui. Daarom ging ik maar weer naar binnen, na de afvoer van het vele regenwater te hebben gecontroleerd bij de lotusvijvers. Soms stroomden die vijvers een beetje over door al het regenwater dat van de verschillende daken af gutste. Dat was nog niet het geval. De enige activiteit die ik in het donker kon ondernemen was aan mijn bureau in de woonkamer op internet wat rond surfen op de laptop. De batterij had nog stroom en het USB-modem deed het ook nog. Intussen bleef het onweren en erg hard regenen. De elektriciteit was nog steeds uitgevallen en na een uur was de batterij van de laptop nagenoeg leeg. Einde oefening en ik verplaatste een voet naast mijn bureaustoel. Vreemd, ik kreeg een natte voet. Zeker een glas omgegooid in het donker was mijn eerste gedachte. Ik stond op en liep door de kamer, nu met twee natte voeten! En met een geluid dat meer bij een zwembad of badkamer thuishoorde. Bij het schaarse licht van de olielamp bleek dat schijnbaar in heel korte tijd de hele kamer was ondergelopen met regenwater. Zeker tien centimeter hoog stond het water. Als een haas tilde ik de lampen, stekkers, adapters en contactdozen van de vloer, voordat plotseling de stroom weer terug zou keren. Ik zou niet de eerste zijn die op die manier om het leven kwam. Vervolgens tilde ik alle gordijnen op en tijdens die actie bleek dat het water zich een weg zocht naar de lager gelegen slaapkamer. Schoenen aldaar dreven reeds in de rondte en bliksemsnel bracht ik de collectie DVD's in veiligheid, die stonden op de traptreden voor het bed en die trap begon op een waterval te lijken. Veel tijd om na te denken was er niet, water beweegt snel. Door de schuifdeuren van de woonkamer te openen kon ik het water enigszins een andere kant op dirigeren.
Rond middernacht gebeurde dit allemaal en redelijk geschrokken van de overstroming binnenskamers wekte ik met luid geroep de woonhulpen om mee te gaan helpen hozen. De lotusvijvers waren door de extreme regenval overstroomd en enkele afvoeren zaten kennelijk verstopt, daar ging niet voldoende water doorheen. Het regende zo hard dat na een uur hozen de waterstand in en rond het huis nog steeds hetzelfde was, tamelijk ontmoedigend. Bijgelicht door een extra olielamp en door de aanhoudende bliksem hebben we met zijn drieën gewerkt als paarden om het water weer kwijt te raken. Na twee uur hozen was het zover, het water zakte langzaam en nu kon ik de meubels gaan redden. Alles wat pootjes had - behalve de hond - zette ik op houten blokjes om te voorkomen dat ieder meubelstuk nog meer vocht zou absorberen.
Wat een nacht en lekker slapen zat er niet in, met gespitste oren heb ik die nacht liggen luisteren of er nog meer buien zouden volgen. Dat gebeurde gelukkig niet. De volgende dag liet ik meteen extra gaten boren in een muur naast de lotusvijvers om herhaling te voorkomen. Die muur had als een kleine dam het water tegengehouden, zodat het geen kant meer op kon, behalve binnen naar het woonhuis dan. Het huis werd grondig gedweild en ik weet zeker dat de vloer nog nooit zo schoon is geweest!
Een andere interessante ervaring was een keer een autorit 's avonds van Ubud naar Legian aan de zuidkust, een rit die normaalgesproken een uur duurde. Ook toen stortregende het en na een kwartier van huis te zijn liep het verkeer helemaal vast. De asfaltweg was veranderd in een rivierbedding met snelstromend water. Een kano of een rubberboot zou op dat moment handiger zijn geweest dan een automobiel. Ook al waren er flinke goten onder het trottoir, die raakten altijd verstopt omdat de bewoners die als een stortplaats voor afval gebruikten met alle gevolgen van dien. Wanneer de weg bergafwaarts ging stroomde het water uit de bergen net zo hard als het autoverkeer die kant op, soms nog veel harder. Toch liet niemand zich afschrikken. Bewoners op scooters en brommers - gehuld in regenkleding - zochten zich een weg stroomafwaarts en ook stroomopwaarts, het water kwam vaak tot aan het zadel en de uitlaat zorgde voor extra bubbels en luchtbellen. Soms stond een auto vast met het regenwater tot aan de portier-ramen, moet kunnen. Die bevindingen stimuleerden wel dat je liever een auto nieuw dan tweedehands aanschafte op het eiland, je wist maar nooit hoe vaak en hoe diep ze ooit gevaren hadden met het betreffende voertuig. Afijn, al met al duurde die autorit drie uur. Uit verveling filmde ik een gedeelte met de telefoon op het stuur en de muziek op de autoradio paste prima bij de druppels die op de voorruit uiteen spatten. Doodleuk werd er op een brommer ook nog een schilderij vervoerd, niet ingepakt of beschermd. Bij bezorging konden de vervoerders met recht zeggen dat de verf nog niet droog was en wie weet was het schilderij wel beter geworden na die wasbeurt. De leuke kant van zware regenbuien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten