Eind augustus en begin september 2021 was ik te gast op de catamaran van schipper Waldemar de Vries (hierna aangeduid als W.) en bij deze een groot deel van mijn indrukken van onze zeilreis naar verschillende Griekse eilanden, begonnen op Kos en eindigend op Samos, met onderbrekingen op Pserimos, Kalimnos, Leros, Arki en Ikaria.
W. zit vol verhalen en anekdotes door zijn reizen in Afrika als reisleider en ook door zijn werk daarna als cameraman voor verschillende TV-producties. We hebben elkaar 15 jaar geleden leren kennen op Bali, waar ik toen woonde. Vertrouwd als we met elkaar zijn, waren alle dagen zeer onderhoudend, gevoed door goede en/of indrukwekkende herinneringen en door het feit dat W. duidelijk uitlegt hoe het zeilen in zijn werk gaat. Door zijn levenservaring durft W. zonder schroom op iemand af te stappen en zo heeft hij - merkte ik - in relatief korte tijd in Griekenland al heel wat mensen leren kennen, zowel Grieken als buitenlanders.
De reis begon al heel plezierig omdat W. mij per huurauto ophaalde van het vliegveld op Kos. Meteen naar de catamaran gereden en daar maakte ik kennis met het fenomeen loopplank, omdat de boot achterwaarts aan de kade van die haven was afgemeerd. Best eng wanneer je stoepen en trappen gewend bent om ergens naar binnen te gaan. Maar alles went. De volgende dag voorraad ingeslagen in een goed verzorgde supermarkt, waar je flink kunt puzzelen vanwege de etiketten in het Grieks. We gingen er van uit dat we regelmatig zouden koken aan boord. Dat is slechts enkele keren gelukt, wat wil je, met een enorme keur aan restaurants aan wal. Evengoed de barbecue gebruikt en 'Maki' gegeten, want W. had alles aan boord om ook smakelijk Japans te kunnen eten!
Nancy en Wig
Dezelfde dag zijn we op de motor gevaren naar het eiland Pserimos en daar in een baai voor anker gegaan. Zo leerde ik de eerste handelingen om het zware anker te bedienen en waar op te moeten letten. W. is een heel goede leermeester. Met de verrekijker per ongeluk een zeer aantrekkelijke dame op het strand gespot, 'food for the eye' zogezegd. Per rubberboot gingen we aan wal en eten bij restaurant 'Sunset' en van daar (na eten te hebben besteld) maakte ik als apéritief een korte wandeling richting die dame. Ze zat er nog met een boek op schoot en ik sprak haar aan met de vraag welk restaurant aan het strand haar het beste was bevallen. Eentje vlakbij zei ze, ze had daar geit gegeten en... ze deed aan yoga, begon over Bali en ook over haar 'master' opleiding in Amsterdam. Plotseling hadden we veel raakvlakken en zij sprak goed Engels, terwijl ze Grieks was. Nancy was haar naam. Ze hield enorm van lezen, ook en vooral over de oudheid, maar het werd te donker om nog verder te kunnen lezen. Dus nodigde ik haar uit om naar onze tafel te gaan om met ons mee te eten en zo hadden we samen met W. een genoeglijke avond, zij kletste honderd uit (vooral over de Griekse geschiedenis en mythologie, daar was ze heel goed in thuis) en we waren zonder meer nieuwsgierig naar elkaars doen en laten.
De volgende dag naar Kalimnos gevaren en daar voor anker gegaan in een bescheiden haven. De havenmeester aldaar zag er uit als een heuse kapitein met een gigantische snor en verkocht tevens natuurlijk gevormde sponzen. In een restaurant bij de haven toonde W. video's aan de vrouw die ons de maaltijd serveerde, opnamen die hij of zijn passagier tijdens een eerder bezoek had gemaakt, tot grote vreugde van al het personeel. De dag erop naar Leros gevaren, met als voornaamste reden een bijzonder restaurant op de heuvel om daar te gaan eten. We zaten op een overdekt terras met uitzicht op het water en het viel mij op dat ik moest wennen aan het feit dat die plek stilstond. Meerdere malen wenste ik dat het terras zou gaan wiebelen, net als op de boot. Fantastisch gegeten, combinaties van pittig en zoet en gewaagde kleuren voedsel, waaronder zwarte 'Tzaziki'. We zaten temidden van een aantal ouderen en een Grieks stel met kind. De vader dusdanig breed, groot en wild ogend, dat je met hem beter geen ruzie kon maken en dat deden we ook niet.
Wat een heel goed gevoel geeft is - na het varen op de motor vanwege weinig of ontbrekende wind - het moment dat het lukt om snelheid te maken met gehesen zeilen. Het spoor achter de boot laat je zien en horen dat je best wel hard gaat, bijna 8 knopen soms (iets van 15 kilometer per uur). "We zeilen", riep W. de eerste keer, ik keek hem verbaasd aan en toen pas besefte ik dat de motor uitstond en we deden waar het allemaal om ging, zeilen! Gelukkig had ik geen last van zeeziekte, want de catamaran deinde flink mee op de golven, maar daar zijn pilletjes tegen heeft schipper W. mij verzekerd. Ik hoefde die niet te slikken. Tegelijkertijd en vooraf legt W. uit hoe alles te prepareren met de vereiste omzichtigheid, hoe de lijnen te verzorgen en de zeilen te behandelen. Ook bij het overstag gaan. En zo kom je automatisch de aan zeevaart gebonden begrippen in de Nederlandse taal tegen. Wind tegen hebben, de wind uit de zeilen nemen, tussen wal en schip geraken, iets voor de boeg hebben, een andere koers gaan varen, voor de wind gaan, alle zeilen bijzetten enzovoorts. De catamaran is wel heel bijzonder, gerelateerd aan andere boten. Je schommelt veel minder bij golfslag, er is best veel ruimte rondom en het is geinig wanneer je op het toilet zit om dan een school vissen langs te zien komen. Alsof je je behoefte doet in een aquarium, zou thuis ook leuk zijn!
Op Arki meerden we af in een schattige kleine haven aan de kade. W. heeft hier ooit een feestje veroorzaakt in een gemoedelijk restaurant en de boel stond toen flink op zijn kop. Hij kreeg iedereen aan het dansen. Dus gingen we daar bier drinken om onze dorst te lessen en om de eigenaar te begroeten. Een jolige man op leeftijd die enorm van muziek houdt en een zeer gevarieerde 'playlist' koestert. Uiteraard herkende hij W. meteen. Alhier rauwe, gemarineerde vis gegeten, die gepeperd en lekker was. Daaropvolgend gegrilde octopus en die was absoluut niet te vergelijken met de zachte octopus die we op Leros hadden gegeten. Een soort kauwgom met zeesmaak en dat gerecht hebben we niet eens voor de helft opgegeten. Kennelijk had deze octopus de noodzakelijke voorbereiding, door het beest herhaaldelijk op de rotsen te slaan, gemist. Het uitzicht vanuit het restaurant daarentegen was heel aangenaam en rustgevend. W. attendeerde mij op een leuk hoekje in de haven, een soort Madurodam met allerlei scheepjes, gemaakt van piepschuim. Die avond hebben we afgesloten met een barbecue op de kade in het licht van een dubbele straatlantaarn en zo waren we de taaie octopus al snel vergeten. Helaas zette W. een blikje bier aan zijn mond, welke de asbak bleek te zijn. Die vergissing hebben we niet nog een keer gemaakt!
Uitzicht bij Nas op Ikaria
Volgens de professionele weerkaart was er storm op komst de komende vier of vijf dagen. We gingen proberen het eiland Ikaria te bereiken bij harde wind, dat lukte en we verbleven in de luwte van de haven voor meerdere dagen, net als vele anderen. Zelfs in de luwte woei het behoorlijk en de boten in de haven bewogen danig mee. Ikeria is één van de zogenaamde blauwe zones, daar over iets meer. Er bestaan er vijf, in Italië (op Sardinië onder andere), Costa Rica, Japan en dus ook in Griekenland. Leidraad is een lang (en gezond) leven met het hoogste gemiddelde aan 100-jarigen wereldwijd. Leefstijl en rust zal ongetwijfeld een grote rol spelen, gezond eten en drinken, precies hetgeen dat wij veel minder plegen te doen. We lagen naast een Oostenrijks echtpaar en na een bier gezamenlijk (als dank voor zijn hulp bij het aanleggen) kwam de witte wijn op tafel. Onze tijdelijke buurman had 15 keer 5 literpakken Griekse witte wijn ingekocht, aan voorraad geen gebrek. Meteen onze heerlijke barbecue restanten kleingesneden en gepresenteerd: paprika, entrecôte en daarnaast een kaasplank met Griekse, Franse, Nederlandse en Italiaanse kaas. Uiteraard werd er - in de Duitse taal - veel nautische informatie uitgewisseld over soorten boten, weer-applicaties en technisch onderhoud op de verschillende eilanden.
Maaltijd met Grieks-Italianen
De volgende dagen huurden we een auto om naar Nas aan de noord-west kant van Ikaria te rijden en om een collega/vriend van W. te gaan bezoeken. We boekten een kamer in een klein aangenaam hotel met een fraai uitzicht, aangeraden door die vriend, laat ik zeggen dat hij B. heet, terwijl we bij zijn huis op een heuvel waren neergestreken voor een apéritief bij ondergaande zon met uitzicht op een baai, niet verkeerd. Nu hadden we weer eens vaste grond onder de voeten en een bed dat niet heen en weer wiegt. In dat hotel verbleven we 3 nachten en één van de avonden stonden we stil - ondanks de zeer harde wind uit het noorden - bij het overlijden van de 96-jarige componist en activist Theodorakis diezelfde dag. Italiaans-Griekse vrienden van B. hadden ook ons uitgenodigd voor een gevarieerde maaltijd, aangevuld met muziek van de Griekse held en ook al woei je hoofd er bijna af, was het een prima avond. Ook ondanks het feit dat iedereen winters gekleed was, ik met een geleend vest. Behalve een grote Griek in t-shirt en met veel humor en fantasie, die had nergens last van.
Een eerdere avond hadden we tot laat een grappige wijnmaker ontmoet en vervolgens had ik op de boot met W. de wereld doorgenomen, zodat we om 4 uur 's nachts naar bed gingen. We waren uitgenodigd door de grappige wijnmaker om de volgende dag getuige te zijn van het persen van druiven om wijn te maken en dat persen deed hij door met rubberen laarzen aan in een grote stenen bak op de druiven te staan trappen. W. heeft ook even de laarzen aangetrokken, een tijdje staan trappen en gemerkt dat het persen best een zware klus is. Via een uitlaat en een zeef ving de wijnmaker's tante op leeftijd (80 jaar oud? 90 jaar oud?) het druivensap op in een grote Akzo-Nobel emmer. Iedere inwoner die kwam aanzetten was al op zeer hoge leeftijd, het bewijs dat Ikaria tot één van de blauwe zones kan worden gerekend. Uiteraard moesten we hun wijn proeven, sterk spul met een kleur die het midden hield tussen cognac en rosé. Voor de wijnmaker zelf was de wijn een soort brandstof, ieder half uur klokte hij een glas weg tijdens een perspauze.
Met W. erg gelachen nadat ik verteld had dat een bus in Rotterdam van het vliegveld naar het centraal station reed en een halte aandeed met de aanduiding 'vliegveldweg'. Geinig wanneer je het uitspreekt met spatie: vliegveld weg. Zo kwamen we op het idee van een moderne woonwijk met de straatnamen nooit weg, koelkast weg, vrouw weg, alles weg, huis weg, wasmachine weg enzovoorts. De laatste dag in Nas maakten we met B. en zijn vriendin T. een tocht naar het zuiden via een weg die doodliep naar een kiezelstrand en een begraafplaats. B. wilde ook een natuurlijk gevormd zwembad laten zien, maar daar stonden al veel auto's geparkeerd en mijn zwakke knieën zouden niet blij zijn geworden van een pittige afdaling te voet en vooral het terug klauteren over rotsen. Onderweg zagen we dat de Griekse vlag halfstok hing ter ere van de gestorven Theodorakis, een soort van doodlopend levenspad van de Griekse verzetsheld en muzikant. Onderwijl genoten wij van een goede lunch met gebakken vissen en lokale licht getinte wijn die meer op rosé leek. Weergekeerd in de kleine beschutte haven van Ikaria zagen we dat onze catamaran er prima bij lag. De Oostenrijkse buurman had goed opgepast, de lijnen naar de kade aangetrokken en de stootkussens enigszins verplaatst. Bovendien nodigde hij ons uit voor het avondeten en gelukkig hadden wij voor hen een fles sjieke droge witte wijn meegenomen van een wijnhuis aan de andere kant van het eiland. Het werd een vrolijke avond in een knusse kajuit en echt laat werd het toen we waren teruggekeerd op het achterdek van de catamaran en daar met zijn tweeën verder kletsten.
Een schattige kiosk
De wind werd steeds heviger, te heftig om te gaan zeilen, windkracht 6 tot 7 met windstoten van 9 tot 10. De kans om de zeilen te beschadigen door rukwinden was te groot. Zelfs de beschutting in de haven hielp niet meer, de wind blies recht van voren vanuit het zeegat de haven in, een tamelijk onrustig beeld en iedereen had wapperende haren. Sommigen waren een zeil aan het repareren. We moesten nog wat geduld hebben om uit te kunnen varen. Gelukkig konden we via de buren makkelijk van boord en waren er op loopafstand winkels, een wasserette en café-restaurants met terrassen, ook al woeien de onbezette stoelen om. Tevens sigaretten en tabak gekocht in een schattige kiosk waarin temidden van de rookwaar een gezette en eveneens schattige dame zat. Via een heel klein luik om de klanten te bedienen had ik van haar en haar vrienden een foto gemaakt en vlak daarna vroeg ik W. om een foto van mij te maken in hetzelfde interieur. Ik vroeg of zij de foto's wilde hebben en dat wilde ze heel graag. Of ze dan ook die foto's mocht doorsturen naar haar vrienden. Ja hoor, geen probleem en ik kreeg een grote glimlach cadeau. Tot het volgende pakje 'Lucky Strike' dan maar. Het werd dus wachten op afnemende wind en eventueel op B. en zijn vriendin T. om de catamaran te aanschouwen en eventueel mee te varen naar Samos. Per ferry zouden zij dan weer huiswaarts kunnen gaan, want W. zou een tijd op Samos blijven tot de eerstvolgende boeking. Tijdens het schrijven op het achterdek klotsten de golven in de haven, gierde de wind met fluitgeluiden en lagen alle afgemeerde boten behoorlijk te schommelen. Niemand had zin om uit te varen en zo lagen er Finnen, Hollanders, Oostenrijkers en Grieken te wachten op betere weersomstandigheden. Als asbak gebruikten we een leeg bierblik met een laagje water, άλφα (Alfa) was het merk en dankzij de Griekse tekens weten we nu hoe je 'lul' schrijft in het Grieks: ∆V∆. Veel verder kwamen we niet echt, slechts 'kale nicht', 'jamas', 'ena' en 'enja', hetgeen ongeveer staat voor goedenavond, proost, één en negen. Voor het getal drie waren we niet zeker of het nou 'trio' of 'tria' moest zijn, ik denk 'tria'.
Paco (gitaar) en Franca (zang)
Zoals eerder gezegd, van zelf koken kwam niet heel veel terecht, dat gebeurde een aantal keren. Dat kwam natuurlijk mede door de zeer betaalbare restaurants. De porties waren dusdanig groot dat we vaak een gerecht deelden. Daarnaast wilden we ook steeds nieuwe gerechten uitproberen. Lokale vissoorten, pittige dips met kruiden en geitenkaas, kaas uit de oven en 'Fava', een moes gemaakt van erwten en geserveerd met uien en veel olijfolie. Zo aten we - niet ver van de haven vandaan gedurende de storm - in een restaurant met kleine tafels onder een dak van wijnranken in een heel nauwe straat. Terwijl we aan de 'Fava' begonnen, liep een glimlachend koppel voorbij en ze vroegen ons wat wij aan het eten waren. W. bood spontaan een stukkie brood met deze moes aan om te proeven. Later streken ze neer in hetzelfde restaurant en W. liet weten dat we de resterende 'Fava' mee naar ons huis, de boot dus, zouden nemen en dat zij welkom aan boord waren om iets te drinken en wellicht muziek te maken, want we vernamen dat ze muzikanten waren, gitaar (hij) en zang (zij). Ze gingen op die uitnodiging in, vonden de (enige) catamaran in de haven en zodoende werden wij verrast met een keur aan Braziliaanse (Portugese) liedjes en een enkel Spaans lied. Van oorsprong kwamen ze allebei uit Argentinië, maar ze woonden tegenwoordig ten zuiden van Barcelona. Zij (Franca) zong betoverend en hij (Paco) speelde subtiel en kundig gitaar. Gelukkig hebben we een aantal clips opgenomen met de telefoon en wonderwel was er tijdens het spelen minder wind en daarmee een zuiverder geluid. Tussen de liedjes door legde zij ook de (poëtische) betekenis uit van de gezongen teksten. Een onvergetelijke avond was het, ook voor onze Oostenrijkse buurman, die helaas soms niet zijn kop dicht kon houden en in het Duits door de muziek heen zat te wauwelen. W. verzocht hem vriendelijk, doch met klem om stil te zijn en vooral goed te luisteren, hetgeen hem uiteindelijk lukte. Omdat zulke muzikanten (seizoens arbeid) niet vermogend zijn en ook omdat we ze sympathiek vonden, bood W. hen aan om de volgende dag hun intrek op de boot te nemen en hun hotel op te zeggen. Dat deden ze en nu was het zelfs de bedoeling om - indien zij wilden - gezamenlijk naar Samos te gaan varen. Maar eerst inkopen doen, want voor die avond was een barbecue gepland met terzijde sushi en salades. W. had de buren van de omliggende boten uitgenodigd om te komen eten en eventueel naar life muziek te komen luisteren. Bovendien kwamen B. en zijn vriendin ook die avond.
Warmwater grot
De zangeres en de gitarist gingen overdag met de bus naar een warmwater grot, waar wij enkele dagen eerder ook waren geweest. Op één plek daar stroomt er uit de (vulkanische) grond water met een temperatuur van minstens 42 graden Celcius en B. had ons aangeraden niet langer dan 20 minuten in dat natuurlijke bad te verblijven vanwege straling.
Die avond verliep prima. Alhoewel gepland om op de kade te gaan eten, noopte de harde wind ons om allen op het achterdek van de catamaran plaats te nemen en met wat passen en meten was dat geen probleem. De muziek werd gespeeld vanuit de deuropening van de kajuit en luid applaus viel de muzikanten ten deel. Iedere bezoeker had een bijdrage geleverd aan het eten en drinken, het ontbrak aan niets en de sfeer was heel bijzonder. De volgende dag uitgevaren met de nieuwe gasten en het werd een 'bumpy ride' met flinke wind en daarmee ook forse golven. We haalden met 2/3 groot zeil en een halve fok met gemak een snelheid van 8 knopen. We hadden zogezegd de wind in de zeilen, aan bakboord zijde van het schip. De zangeres voelde zich niet lekker en totdat de wind ging liggen, ging zij ook plat in de kajuit. Na een tijd varen (zeilen) gingen we voor anker bij een zandstrand en nu hadden we vele handen aan boord om de boot te behandelen zoals het hoort. Samen genoten we - liggend op het net tussen de drijvers - van de zonsondergang, terwijl Paco gitaar speelde en liedjes zong. Dat werkte aanstekelijk en W. ging uit volle borst Flamenco geluiden produceren en Franca klapte mee met haar handen. Gelachen hebben we, om van alles en nog wat.
Party op de boot met life music
Luieren bij ondergaande zon op het net van de catamaran
De volgende ochtend zat Franca - na enige uitleg - aan het roer, op weg naar een (met Europese subsidie) gerenoveerde haven, waar we langs de kade konden afmeren en zoet water konden gebruiken om te douchen. We deden inkopen in het havendorp en aten een lekkere lunch op een terras aan de haven. Mini vissen en een pittige dip met kaas en brood. W. greep dat moment aan om de restaurant manager voor te stellen die avond voor life muziek te zorgen. Dat vond ie een goed idee en de deal was dat we dan alle vier op zijn kosten zouden eten en drinken. Tijdens de performance stroomde het restaurant vol met gasten en dat was nou net de bedoeling. Na ieder nummer klonk er een aanzienlijk applaus en een aantal fragmenten heb ik vastgelegd in video opnamen met de telefoon. Later op de avond bezochten we een ander terras verderop met levende Griekse muziek. Ook dat optreden gefilmd en gefotografeerd en al doende raakte mijn blik die van een zeer aantrekkelijke Griekse dame, die mij twee maal een glimlach cadeau deed. Dat smaakte naar meer en een kwartier later zat ik naast haar, raakten we in gesprek en vertaalde zij de inhoud van de gezongen teksten. Ze was tandarts en sprak vloeiend Engels, wel zo handig. Ik gaf mijn telefoonnummer en ben benieuwd of ze mij ooit een keer gaat bellen. Athene heette ze, nogal makkelijk om te onthouden! Het werd wel 3 uur 's nachts eer ik afscheid wilde nemen en richting catamaran ging om te gaan slapen. Na de nodige 'ouzo's' te hebben genuttigd, zij trakteerde mij wonderwel, ik mocht niets afrekenen.
Wederom een zonnige en warme dag gehad. Eenieder was in een goede bui, zoals elke dag eigenlijk. We hadden het plan om te gaan zeilen naar het eiland Arki. Daar was ik al een keer met W. en we dachten dat Paco en Franca vast wel wilden optreden in het café van de muzikale en joviale eigenaar. We hadden wat mij betreft nog een paar dagen te gaan op zee en ik zal later het nodige missen qua avontuur en warmte. De vrijheid en verrassingen die je ten deel vallen tijdens het varen en wetende dat je steeds dezelfde hut hebt voor een welkome nachtrust. Tot nu toe sliep ik telkens als een roos en bij het opstaan keek ik steeds uit naar een eerste bak geurende koffie. Terwijl de koffie moest gaan pruttelen in de Italiaanse koffiepot, deed ik de afwas en kon ik W. begroeten om de dag te beginnen. Na het ontbijt bepaalde de wind en de voorspelling via een applicatie veelal wat we konden gaan doen. Nu ook weer, gezien de wind verwachting voeren we met redelijke snelheid en met gehesen zeilen naar het eiland Arki.
In de haven was geen plaats, voor anker gaan dichtbij de restaurants lukte niet (te veel zeegras op de bodem) en zodoende de catamaran geparkeerd aan een boei in een volgende baai iets verderop. Met een rubberbootje, ons vieren en muziekinstrumenten roeide W. ons naar de wal. Vervolgens liepen we over een oplichtend pad naar de haven, naar café 'Tripas', waar we al eens waren geweest. De eigenaar verwelkomde de muzikanten en ging akkoord met hun optreden. Ook hier als vergoeding gratis eten en drinken voor ons gezelschap. De tent liep vol en na ieder nummer sprak het applaus boekdelen. Daar een zeer sympathiek Engelse zeiler ontmoet, Gahret heette die *), was architect en nu aan het varen met zijn vrouw (die al naar bed was gegaan). Brexit en het Britse weer maken dat ie meestal in Griekenland verbleef. De tijd vloog om, de drank vloeide rijkelijk en ik zag - vanwege mijn haperende benen - best op tegen de nachtelijke voettocht terug naar de boot. Toen kwam er een geschenk uit de hemel. Een ingeburgerde Duitser stond klaar met zijn elektrische golfkar en bood zonder meer aan ons terug te rijden naar de steiger waar ons rubberbootje lag. Nog effe napraten op de boot en zo gingen we pas om 3 uur naar bed. Volgende dag naar Irenos op het eiland Samos en bleven we aan boord voor een maaltijd op het schip met aangename muziek. Geslapen als een os en om te ontspannen hadden we in de kajuit op aanraden van W. via Netflix gekeken naar de film 'The Island Of Rosas'. Over een Italiaanse man die iets uit de kust een eigen staat had gecreëerd en vervolgens in conflict raakte met de autoriteiten in Italië. Ik zal de afloop niet verraden.
*) Geinig wanneer iemand in Spanje of Italië 'ja' tegen hem zegt: "Si Gahret"...
Uitgerust en uitgeslapen vertrokken we naar Pythagoreon, dichtbij het internationale vliegveld en een vervallen kasteel. De haven lag vol en we gooiden dichtbij een strand met terrassen het anker uit. Net toen we klaar waren kwam er een vent in een motorbootje om ons te manen ergens anders - buiten het havengebied - te gaan liggen. "I am so sorry my friend" zei hij, de haven is vol en we mochten alleen voor anker gaan buiten de haven. Dat hebben we dus gedaan en een wandeling op de boulevard langs vele terrassen en afgemeerde boten maakte alles weer goed. En het idee dat Franca en Paco hier konden gaan spelen om geld te verdienen. We hadden nooit een definitief plan voor ogen, maar er gebeurde van alles, iedere dag! W. nam ons mee naar zijn favoriete restaurant 'Pergamonto' en daar genoten we een erg goede maaltijd met interessante smaakcombinaties en met ook verschillende paddestoelen. Alleen de ambiance en de presentatie al maakten dat je enorme trek kreeg om te eten.
Onze vrienden traden op bij dit restaurant en daarna bij meerdere terrassen aan de haven. Reacties van luisteraars waren positief en enthousiast. Na thuiskomst telden we gezamenlijk de opbrengst. Een berg munten ter waarde van meer dan 100 euro en een dag later - na meerdere optredens - haalden ze zelfs 300 euro (schatting van Paco aan de hand van het gewicht van zijn zwarte hoed). Dat maakte het de moeite waard iets langer op die plek te blijven, ook omdat het vliegveld vanwaar ik zou vertrekken op steenworp afstand lag. En toen was het zondag, één dag voor mijn vertrek en alle vier waren we nogal moe van bewogen en energieke dagen gedurende de hele week. 's Avonds waren letterlijk en figuurlijk de batterijen weer opgeladen (wijzelf, telefoons en de versterker), streken we neer op een gedekt strand om te eten en daar begon ook hun optreden onder een fraaie boom. Het publiek was aan het eten en het keuvelen, maar binnen een mum van tijd kregen Paco en Franca de aandacht en de financiële bijdrage die ze verdienden. Vervolgens van vol terras naar vol terras en W. en ik konden hun tempo nauwelijks bijbenen, want bij iedere stop bestelden wij iets (alcoholisch) te drinken. Uiteindelijk dronken we ter afsluiting met zijn vieren een 'mojito'. 's Morgens vroeg heb ik koffie gezet voor allen en W. maakte brood voor mij klaar. Daarop door W. met rubberbootje aan wal gebracht, uitgezwaaid door de muzikanten en met weemoed afscheid genomen van W. toen de taxi naar het vliegveld arriveerde. Wat een reis, onvergetelijk en helemaal voor herhaling vatbaar! Een aanrader zonder meer!
Ronald Wigman, september 2021, La Bruguière (FR)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten