Tijdens het lezen van een roman op mijn oude iPad (eerste generatie) moest ik ineens hoesten, meer proesten eigenlijk. Te onverwacht en te snel om nog mijn hand of elleboog te kunnen bereiken. Over de digitale bladzijde van het boek verschenen een aantal druppeltjes, die werden uitgelicht van achter de glasplaat vandaan. Ik boog mij voorover en zag uiteraard geen virus, maar minutieuze diamantjes, die schitterden als kleine sterren wanneer ik mijn hoofd bewoog. Boeiend.
Gezien de heersende en groeiende epidemie zal ik het apparaat maar niet uit handen geven en delen met anderen.